- غیاث الدین پیرشاه (ثُدْ دی)
سلطان غیاث الدین، پیرشاه. هشتمین از خوارزمشاهان بود. وی بعد از هلاک پدرش سلطان محمد خوارزمشاه، به کرمان که قلمرو او در ایام حیات خوارزمشاه بود آمد و چون کوتوال قلعۀ گواشیر او را بدانجا راه نداد، غیاث الدین به عراق آمده لشکریان متفرق پدر و اعیان و سران سپاه او را دور خود جمع کرد و از آن جمله براق حاجب و یغان طایسی خالوی او بودند. غیاث الدین پس از استیلا بر عراق و خراسان و مازندران به آذربایجان آمد و پس از آن عازم فارس شد و به سال 621 هجری قمری بشیراز وارد شد و اکثر بلاد فارس را گرفت. در همین اوقات بود که خبر وصول مغول به ری و ویران کردن بلاد متعلق به غیاث الدین رسید و سلطان به درخواست ناصر خلیفه، به عراق بازگشت، و از سوی دیگر جلال الدین برادر وی از هند به کرمان آمد و پس از آن عازم شیراز و اصفهان شد. غیاث الدین به مقابلۀ او شتافت و سرانجام مغلوب گردید و جلال الدین به ری مسلط شد، و غیاث الدین مدتی نزد برادرش بود تا آنکه بسبب خطائی که از او سر زد به خوزستان گریخت و پس از آن به کرمان نزد براق حاجب آمد. سرانجام به دست همین براق به سال 627 هجری قمری کشته شد. (از تاریخ مغول تألیف عباس اقبال چ 2 ص 113- 115). و رجوع به فهرست تاریخ مغول ذیل غیاث الدین خوارزمشاه، حبیب السیر چ خیام ج 2 ص 654 و 656، تاریخ گزیده چ لیدن صص 499- 500، قاموس الاعلام ترکی، معجم الانساب زامباور ج 2 ص 318 و حاشیۀ 5 همین صفحه از کتاب مذکور، تاریخ جهانگشای جوینی چ لیدن ج 2 صص 201- 207، فهرست همین کتاب ذیل ’غیاث الدین سلطان’، ’پیرشاه’ و غیاث الدین بن محمد در این لغت نامه شود